Het wordt drukker en drukker in het restaurant. Paulus en Catharina van der Vis staan voor een dilemma: zullen ze fors investeren om de hotelkamers aan de eisen van de naderende 21ste eeuw te laten voldoen of kiezen ze ervoor het hotel te sluiten en het geld verder te investeren in het restaurant? Het restaurantbloed zit ‘t Vogelhuis in de genen; de gasten zijn altijd lovend over de smakelijke maaltijden die hen worden voortgezet… De knoop wordt in 1992 doorgehakt; het hotel wordt Restaurant Vogelhuis-Oranjerie. De kamers komen nog prima van pas; zij bieden plaats aan seizoenskrachten van de overkant.

Bijna veertig jaar na het starten van zijn onderneming, wordt het hotel overgedragen aan zoon Paul, die, net als zijn vader, zich op 26-jarige leeftijd eigenaar mag noemen van Het Vogelhuis. Samen met zijn echtgenote Catharina zet Paul van der Vis zich onvoorwaardelijk in om Het Vogelhuis een warm ‘nest’ voor gasten te laten zijn. En dat lukt; vele bezoekers komen regelmatig terug.Naast hotelgasten schuiven ook dagjesmensen en Texelaars graag aan voor een maaltijd. Het restaurantdeel wordt snel te klein en Paulus en Catharina besluiten een serre aan te bouwen. Die serre trekt meteen veel meer gasten. Tijd om de keuken uit te breiden en meteen nieuwe toiletgroepen te maken! En zo gaat het maar door. Elk jaar wordt ‘t Vogelhuis uitgebreid c.q. verbeterd.Paul is niets te gek. Altijd voor de gasten klaarstaan, is het motto. Dus als er een spannende voetbalwedstrijd op televisie is, zorg je voor een kleurentelevisie, zoals begin jaren zeventig gebeurde. Een schaarsheid destijds, dus de zaak zit bomvol met voetballiefhebbers. Wel 120 mensen voor één tv. ‘Heel gezellig!’, herinnert Paulus zich.Anton: ‘Het was zelfs zo dat als bijvoorbeeld Duitse hotelgasten iets speciaals op televisie wilden zien, ze in de woonkamer van mijn ouders mochten kijken. Dan gingen mijn zusje en ik wel even ergens anders zitten.

Na de oorlogsjaren maakt het toerisme op Texel een opmars. Vooral vanaf 1952, wanneer de eerste Duitsers op het eiland vakantie komen vieren, gaat de groei flink door. Guurtruida heeft inmiddels personeel in dienst. Sijbrand is nog steeds hoefsmid. Als zijn werkdag erop zit, springt hij bij in ‘t Vogelhuis. Hij helpt bijvoorbeeld afwassen en maakt graag een praatje met de gasten.

In de oorlogsjaren wordt het pand waarin ‘t Vogelhuis is gevestigd, gevorderd door de bezetter en dient ‘t Vogelhuis als woonhuis voor soldaten. Voordat het zover is haalt Sijbrand voor de zekerheid alle deuren en alle sanitair uit het hotel. Hij slaat de boel op in de schuur. In dezelfde schuur wordt echter stroop gemaakt van suikerbieten… Dat zorgt voor een enorme zoete aanslag op de spullen. Na de bevrijding heeft de familie enorm veel werk alles weer schoon te boenen!